Nana had het me nog zo verteld

p. 9-76
Enkele weken geleden was het weer zover. "Mariam", zei Nana, "Jalil, je vader, is echt niet te vertrouwen. Nu komt hij je nog elke week opzoeken en brengt hij leuke cadeautjes mee. Maar als je er op zou aandringen om hem te bezoeken in zijn eigen huis bij zijn andere vrouwen en kinderen, zal je wel merken hoe hij echt is." Ik haatte het verschrikkelijk als mijn moeder weer eens begon te zagen over mijn vader. Zeker als ze over vroeger begon. "Ik was een pokeroot, Mariam, een bijvoet. Onkruid is dat. Zelfs jij was het en jij was nog niet eens geboren." Dan maakte ze mijn vader helemaal zwart.

Maar ik geloofde haar verhalen helemaal niet. Ik geloofde de verhalen van mijn vader, want hij vertelde echt de waarheid, dacht ik. Tot ik de dag erna aan mijn vader vroeg of ik hem mocht bezoeken. Natuurlijk aarzelde hij en kwam het er op neer dat hij dit helemaal niet wou. Maar ik bleef aandringen en uiteindelijk gaf hij toe. Hij moest wel. En dus ging ik de volgende dag te voet naar Herat. Daar was ik nog nooit geweest en ik had er echt zin in! Onderweg vroeg ik aan een man of die mij naar Jalil Kahn, mijn vader dus, wou brengen. Toen ik aankwam bij zijn huis, zeg maar villa, belde ik vol spanning aan. Na een paar minuten werd de deur geopend door een man. "Ik ben Jalil zijn chauffeur, hij is niet thuis. Je zou beter terug naar huis gaan." Natuurlijk drong ik aan, maar ik kon echt niets doen. Ik heb de hele nacht aan zijn deur geslapen als een wild dier. Ik voelde me zo vuil. Hij kon hij mij dit aandoen? De volgende morgen kwam de chauffeur buiten en zei dat hij mij terug naar mijn moeder zou brengen met de auto. Ik was zo moe en boos dat ik toestemde. Ik bereide me al voor op Nana haar reactie: "Ik zei je het toch, hij is een klootzak. Wij zijn niet bestemd voor dat wereldje. Wij moeten vechten in ons leven. Blijf je dan nu altijd bij mij? Ik heb je nodig." Maar toen ik thuis aankwam, hoorde ik helemaal geen "Ik zei het je toch?". Het enige wat ik zag was Nana die aan de tak van de grote boom dichtbij ons huis aan een groot touw hing met een omgevallen stoel onder haar voeten. Ik ben direct in mijn kamer aan het huilen geslagen. Gelukkig kwam Mullah Faizullah me die dag bezoeken. Hij kan mij altijd goed troosten, maar ik mis hem nu heel erg. De dag erop kwam mijn vader me halen. Ik mocht bij hem gaan wonen, zei hij. Ik haatte hem, hoe kon hij mij dit aandoen? Hij wou me ook helemaal niet. Toen ik aankwam in zijn villa, hoorde ik al mijn zusjes en broertjes praatten, maar ik zag ze niet. Want ik keek niet op. Ik keek naar de grond en naar mijn voeten. Ik werd naar mijn kamer gebracht en ben daar dagenlang niet uitgekomen. Een keer is Mullah Faizullah me komen bezoeken. Dat was ook de laatste keer dat ik hem gezien heb. Op een dag kwam één van mijn vaders vrouwen me halen. "Mariam", zei ze, "Je moet nu beneden komen." Ik zei dat ik niet wou. "Je begrijpt het niet", zei ze, "je moét naar beneden komen. Je hebt geen keus." Toen ik beneden kwam zaten alle vrouwen van mijn vader aan tafel. Ze keken mij allemaal aan met een glimlach. Mijn vader zat in de hoek van de kamer met zijn ogen naar beneden gericht. Hij wou me gewoon niet aankijken, de klootzak. Zijn vrouwen vertelden mij die dag dat ik uitgehuwelijkt werd aan een man. Hij was maar 30 jaar ouder zeiden ze. "Geen probleem, dat gebeurt zo veel en hij is een hele lieve man." zeiden ze in koor. Nu woon ik al 2 weken bij hem in huis. In het begin liet hij mij gerust. Als hij was gaan werken, liep ik rond in het huis, maar als hij thuis kwam zorgde ik ervoor dat ik op mijn kamer zat. Enkele dagen geleden nam hij me mee naar de stad. Hij zorgde ervoor dat ik voortaan met een boerka ging rondlopen. Hij zei ook dat ik me moest gedragen als een echte vrouw. Ik moest koken en zorgen dat het huis er elke dag proper bij lag. Gisteren kwam hij 's avonds in mijn kamer. Ik verstijfde helemaal want ik was heel erg bang dat hij iets ging doen wat ik helemaal niet wou. En ik had gelijk. Hij heeft me die avond verkracht. "Je moet je helemaal niet schamen, Mariam, dat is wat een vrouw hoort te doen." zei hij. En toen liep hij terug naar zijn kamer. Ik heb heel de nacht zitten huilen. Die nacht miste ik Mullah Faizullah pas echt.