De laatste keer

Toen ik met Laïla en Zalmai terug thuiskwam van een bezoek aan Aziza en Rasheed de bus naar zijn nieuwe job had genomen, stond Tariq, Laïla’s oude liefde aan onze deur. Rasheed had Laïla verteld dat Tariq al lang dood was, dus Laïla kon haar ogen niet geloven. Ik ging met Zalmai naar een kamer zodat ze samen rustig konden bijpraten. ’S Avonds vertelde Zalmai dat Laïla een nieuwe vriend had aan de eettafel. Rasheed werd natuurlijk weer woedend. Hij sleurde Zalmai eerst naar boven. Ik en Laïla waren heel er bang. Na enkele minuten kwam Rasheed terug met zijn riem gebonden rond zijn pols. Voordat Laïla ook maar iets kon doen, sloeg hij haar. En nog een keer. En opnieuw. Het hield niet op, ik moest iets doen. Dus viel ik Rasheed aan. Ik krabde in zijn gezicht en trok aan zijn haar. Maar hij was veel te sterk. Opeens zag ik Laïla boven hem verschijnen en ze sloeg hem heel hard in het gezicht. Rasheed was nu vol woede en wraak. Hij was echt moordzuchtig. Ik wist dat als ik toen niets zou gedaan hebben, hij Laïla zou vermoord hebben. En dat kon ik niet aan. Hij had al zoveel van mij afgepakt en ik kon het niet toestaan dat hij Laïla ook zou afpakken. Dus heb ik hem vermoord. Ik heb hem vermoord met een spatel uit de gereedschapsschuur. Als Laïla terug bij bewustzijn was hebben we hem verstopt in de schuur. Ik zei haar dat ze moest vluchten, samen met Zalmai en Aziza, naar Tariq. Daar zou ze gelukkig worden. Ik wuifde haar de volgende dag uit aan de deur en dat was de laatste keer dat ik haar zag. Natuurlijk hadden de Taliban het lichaam gevonden en werd ik veroordeeld. Ik zit nu negen dagen in de gevangenis en morgen wordt ik geëxecuteerd. Ik hoop dat alles goed komt met Laïla. En dat Zalmai en Aziza opgroeien tot prachtige mensen. Dat hoop ik echt. 

Het strenge beleid van de Taliban

Na verloop van tijd was het wel duidelijk dat Laïla zwanger was. En Rasheed was natuurlijk dolgelukkig. Hij behandelde haar als een koningin. Ze moest nu zeker niet denken dat ze geen klusjes meer moest doen. Op een dag was het zover. Ze vertrokken naar het ziekenhuis, want Laïla moest bevallen. In de avond van de volgende dag kwamen ze terug. Rasheed liep voor Laïla en liet de poort bijna in haar gezicht vallen. Het was dus een meisje en geen jongen, dat was duidelijk. De volgende dagen maakten Rasheed en Laïla constant ruzie over de baby. Aziza was haar naam.  “De baby zit constant te schreeuwen!” meende Rasheed. Niet veel later sloeg Rasheed ook Laïla en was ze helemaal haar koningin niet meer. Doordat ik en Laïla hetzelfde meemaakten, ontstond er een innige vriendschap tussen ons. Na enkele jaren was de oorlog gedaan. De Taliban had nu de leiding. Vrouwen mochten niet meer buitenkomen zonder hun man. Eigenlijk mochten we helemaal niets meer. Laïla en ik besloten te vluchten, maar de Taliban had ons gevonden. Rasheed was woedend en sloeg mij en Laïla verschrikkelijk hard. We bleven dagen in het donker zitten zonder eten en water, hoeveel we Rasheed ook smeekten. Uiteindelijk gaf hij toe, maar hij was helemaal verandert. Het was een gewoonte geworden dat hij ons sloeg en schopte. Dan was Laïla voor de tweede keer zwanger. Er was maar één vrouwenziekenhuis, waar ze geen verdoving hadden. Laïla leed heel veel pijn, maar ze baardde toch een mooie jongen, Zalmai. Rasheed was dol op hem. Toen Rasheed zijn winkel was afgebrand, stak de honger de kop op. We moesten alles verkopen, maar nog kon het geld geen gezin van 5 mensen voedden. We besloten om Aziza naar het weeshuis te brengen. Ik en Laïla missen haar verschrikkelijk, maar doen ons best om tot bij haar te komen en voorbij de Taliban te geraken. Soms gaat Rasheed mee als hij niet zaagt dat zijn been te veel pijn doet of hij geen adem meer heeft. We missen haar verschrikkelijk. Hopelijk hebben we snel weer genoeg geld, zodat ze terug naar huis kan komen. Dat heeft Rasheed ons toch beloofd.  

Een tweede vrouw voor Rasheed

Ik werd het al snel gewoon, de vliegtuigen die ’s nachts boven ons huis vlogen. Jaren aan een stuk, maar opeens werd het erger. We waren van de ene dag op de andere één van de laatste families in onze straat. Een paar huizen verder was er nog de laatste familie die we kenden van vroeger. De andere huizen waren allemaal ingenomen nadat de families waren gevlucht naar de hoofdstad en verder. Het was een vrouw die bijna nooit buiten kwam, maar ze had haar goede dagen. Met haar man had Rasheed vaak discussies over de oorlog en andere zaken uit de politiek waar ik toch niets van begreep. Ze hadden een dochter en twee zonen, maar die laatsten waren in de oorlog omgekomen. Hun dochter heette Laïla en was een prachtig meisje. Ze was nog jong, maar iedereen wist dat ze verging van verdriet omdat Tariq met zijn ouders was gevlucht. Maar niet veel later wouden ze ook vluchten. Ik keek door het raam en zag dat ze de weinig spullen die ze mee hadden in de koffer van hun auto staken. Maar toen gebeurde het ondenkbare. Een bom kwam net op hun huis neer. Het was een grote explosie, maar ook de zoveelste in een rij. Rasheed had Laïla kunnen redden onder het puin. Ze bleef dagenlang bij ons op de zetel liggen. Ze huilde vaak en wou nooit eten, maar na enkele weken ging het beter. Rasheed stelde toen voor om met Laïla te trouwen. “Bijna alle mannen hier hebben meerdere vrouwen. Je vader had er zelf ook veel.” Het was dat of het meisje op straat zetten. Maar daar zou ze het nooit overleven en dat wou ik haar niet aan doen. En nu moet ik Rasheed delen met haar. Maar ze moet niet denken dat ik haar slaaf wordt. Ze moet helpen in het huishouden, wat Rasheed ook zegt. 

Rasheed

p. 78- 163                                                                                      Ik mocht het eigenlijk niet gedaan hebben, maar toen ik weer eens alleen thuis was, kon ik me niet bedwingen. Wat ik allemaal in Rasheed zijn kast vond, heeft me echt doen verschieten. Het wapen kan ik nog begrijpen. Hij zal dat wel hebben om mij te beschermen. Maar het boekje met vrouwen die helemaal niets aanhebben kan ik echt niet vatten. Rasheed zegt altijd dat het gezicht van een vrouw uitsluitend voor haar man is. Ik besloot om alles terug te leggen en er niet verder over na te denken. Al zit ik wel in met de foto van Rasheed's omgekomen vrouw. Ze was echt prachtig. Veel mooier als mij. Maar gelukkig was ze niet. Enkele dagen later had ik geweldig nieuws.