De laatste keer

Toen ik met Laïla en Zalmai terug thuiskwam van een bezoek aan Aziza en Rasheed de bus naar zijn nieuwe job had genomen, stond Tariq, Laïla’s oude liefde aan onze deur. Rasheed had Laïla verteld dat Tariq al lang dood was, dus Laïla kon haar ogen niet geloven. Ik ging met Zalmai naar een kamer zodat ze samen rustig konden bijpraten. ’S Avonds vertelde Zalmai dat Laïla een nieuwe vriend had aan de eettafel. Rasheed werd natuurlijk weer woedend. Hij sleurde Zalmai eerst naar boven. Ik en Laïla waren heel er bang. Na enkele minuten kwam Rasheed terug met zijn riem gebonden rond zijn pols. Voordat Laïla ook maar iets kon doen, sloeg hij haar. En nog een keer. En opnieuw. Het hield niet op, ik moest iets doen. Dus viel ik Rasheed aan. Ik krabde in zijn gezicht en trok aan zijn haar. Maar hij was veel te sterk. Opeens zag ik Laïla boven hem verschijnen en ze sloeg hem heel hard in het gezicht. Rasheed was nu vol woede en wraak. Hij was echt moordzuchtig. Ik wist dat als ik toen niets zou gedaan hebben, hij Laïla zou vermoord hebben. En dat kon ik niet aan. Hij had al zoveel van mij afgepakt en ik kon het niet toestaan dat hij Laïla ook zou afpakken. Dus heb ik hem vermoord. Ik heb hem vermoord met een spatel uit de gereedschapsschuur. Als Laïla terug bij bewustzijn was hebben we hem verstopt in de schuur. Ik zei haar dat ze moest vluchten, samen met Zalmai en Aziza, naar Tariq. Daar zou ze gelukkig worden. Ik wuifde haar de volgende dag uit aan de deur en dat was de laatste keer dat ik haar zag. Natuurlijk hadden de Taliban het lichaam gevonden en werd ik veroordeeld. Ik zit nu negen dagen in de gevangenis en morgen wordt ik geëxecuteerd. Ik hoop dat alles goed komt met Laïla. En dat Zalmai en Aziza opgroeien tot prachtige mensen. Dat hoop ik echt.