Een tweede vrouw voor Rasheed

Ik werd het al snel gewoon, de vliegtuigen die ’s nachts boven ons huis vlogen. Jaren aan een stuk, maar opeens werd het erger. We waren van de ene dag op de andere één van de laatste families in onze straat. Een paar huizen verder was er nog de laatste familie die we kenden van vroeger. De andere huizen waren allemaal ingenomen nadat de families waren gevlucht naar de hoofdstad en verder. Het was een vrouw die bijna nooit buiten kwam, maar ze had haar goede dagen. Met haar man had Rasheed vaak discussies over de oorlog en andere zaken uit de politiek waar ik toch niets van begreep. Ze hadden een dochter en twee zonen, maar die laatsten waren in de oorlog omgekomen. Hun dochter heette Laïla en was een prachtig meisje. Ze was nog jong, maar iedereen wist dat ze verging van verdriet omdat Tariq met zijn ouders was gevlucht. Maar niet veel later wouden ze ook vluchten. Ik keek door het raam en zag dat ze de weinig spullen die ze mee hadden in de koffer van hun auto staken. Maar toen gebeurde het ondenkbare. Een bom kwam net op hun huis neer. Het was een grote explosie, maar ook de zoveelste in een rij. Rasheed had Laïla kunnen redden onder het puin. Ze bleef dagenlang bij ons op de zetel liggen. Ze huilde vaak en wou nooit eten, maar na enkele weken ging het beter. Rasheed stelde toen voor om met Laïla te trouwen. “Bijna alle mannen hier hebben meerdere vrouwen. Je vader had er zelf ook veel.” Het was dat of het meisje op straat zetten. Maar daar zou ze het nooit overleven en dat wou ik haar niet aan doen. En nu moet ik Rasheed delen met haar. Maar ze moet niet denken dat ik haar slaaf wordt. Ze moet helpen in het huishouden, wat Rasheed ook zegt.