Na verloop van tijd was het wel duidelijk
dat Laïla zwanger was. En Rasheed was natuurlijk dolgelukkig. Hij behandelde
haar als een koningin. Ze moest nu zeker niet denken dat ze geen klusjes meer
moest doen. Op een dag was het zover. Ze vertrokken naar het ziekenhuis, want
Laïla moest bevallen. In de avond van de volgende dag kwamen ze terug. Rasheed
liep voor Laïla en liet de poort bijna in haar gezicht vallen. Het was dus een
meisje en geen jongen, dat was duidelijk. De volgende dagen maakten Rasheed en
Laïla constant ruzie over de baby. Aziza was haar naam. “De baby zit constant te schreeuwen!” meende
Rasheed. Niet veel later sloeg Rasheed ook Laïla en was ze helemaal haar
koningin niet meer. Doordat ik en Laïla hetzelfde meemaakten, ontstond er een
innige vriendschap tussen ons. Na enkele jaren was de oorlog gedaan. De Taliban
had nu de leiding. Vrouwen mochten niet meer buitenkomen zonder hun man.
Eigenlijk mochten we helemaal niets meer. Laïla en ik besloten te vluchten,
maar de Taliban had ons gevonden. Rasheed was woedend en sloeg mij en Laïla
verschrikkelijk hard. We bleven dagen in het donker zitten zonder eten en
water, hoeveel we Rasheed ook smeekten. Uiteindelijk gaf hij toe, maar hij was
helemaal verandert. Het was een gewoonte geworden dat hij ons sloeg en schopte.
Dan was Laïla voor de tweede keer zwanger. Er was maar één vrouwenziekenhuis,
waar ze geen verdoving hadden. Laïla leed heel veel pijn, maar ze baardde toch
een mooie jongen, Zalmai. Rasheed was dol op hem. Toen Rasheed zijn winkel was
afgebrand, stak de honger de kop op. We moesten alles verkopen, maar nog kon
het geld geen gezin van 5 mensen voedden. We besloten om Aziza naar het
weeshuis te brengen. Ik en Laïla missen haar verschrikkelijk, maar doen ons
best om tot bij haar te komen en voorbij de Taliban te geraken. Soms gaat
Rasheed mee als hij niet zaagt dat zijn been te veel pijn doet of hij geen adem
meer heeft. We missen haar verschrikkelijk. Hopelijk hebben we snel weer genoeg
geld, zodat ze terug naar huis kan komen. Dat heeft Rasheed ons toch beloofd.
Weer heb je het heel mooi samengevat en de essentie uit het verhaal gehaald. Alles evolueert heel erg snel in het boek, dus het is niet simpel om het kort samen te vatten, maar ik vind dat je geslaagd bent in je opzet.
BeantwoordenVerwijderenJe voelt in het begin inderdaad de rivaliteit tussen Mariam en Laila, de jaloersheid. En daarna, wanneer Rasheed niet alleen Mariam slaat, maar ook Laila, voel je het verbond tussen de twee. Het boek is heel erg mooi verteld en je kunt enorm goed meeleven met Mariam en Laila en ook met de rest van de inwoners van Kabul, de oorlog, het geweld en de strenge wetten die worden opgelegd.
Het einde van je blog, de laatste 3 regels, vind ik ook heel mooi verteld. Je voelt de wanhoop, het verdriet en het verlangen naar vrede en een beter leven.
Het is inderdaad moeilijk om alles kort samen te vatten omdat het verhaal in het boek inderdaad zeer snel gaat en er heel erg veel gebeurd. Ik vind het ook heel erg mooi dat de rivaliteit tussen de twee vrouwen, Mariam en Laïla, overgaat naar een hechte vriendschap. Hoe Mariam uiteindelijk Laïla begrijpt en ook inziet dat het voor haar ook helemaal niet gemakkelijk is. Dat hierbij nog eens de strenge wetten van de Taliban worden opgelegd, maakt alles nog extra spannend en aangrijpender.
BeantwoordenVerwijderenHet is een zeer mooi opgebouwd verhaal en de rivaliteit die overgaat naar vriendschap zorgt ook voor meer dynamiek in het verhaal. Je wordt het nooit beu.
BeantwoordenVerwijderen