Rasheed

p. 78- 163                                                                                      Ik mocht het eigenlijk niet gedaan hebben, maar toen ik weer eens alleen thuis was, kon ik me niet bedwingen. Wat ik allemaal in Rasheed zijn kast vond, heeft me echt doen verschieten. Het wapen kan ik nog begrijpen. Hij zal dat wel hebben om mij te beschermen. Maar het boekje met vrouwen die helemaal niets aanhebben kan ik echt niet vatten. Rasheed zegt altijd dat het gezicht van een vrouw uitsluitend voor haar man is. Ik besloot om alles terug te leggen en er niet verder over na te denken. Al zit ik wel in met de foto van Rasheed's omgekomen vrouw. Ze was echt prachtig. Veel mooier als mij. Maar gelukkig was ze niet. Enkele dagen later had ik geweldig nieuws.

Ik was er echt zeker van. Ik was zwanger. Rasheed ging er meteen vanuit dat het een jongen was en dit gaf me veel stress. Stel dat het een meisje was, hoe zou hij reageren? De vele busritten naar de dokter maakte me vaak moe, maar ik vond ze eigenlijk wel leuk. Maar toen ik samen met Rasheed naar de hamam ging, gebeurde er iets verschrikkelijks. In de vrouwenhamam vormde er zich een grote plas bloed onder mijn voeten. Ik was bang. "Was dit normaal?", dacht ik. Weer een busrit naar de dokter. "Gods wil", was de dokter zijn verklaring. Ik was gewoon mijn kindje kwijt. De volgende weken merkte ik het aan hem. Ik merkte het aan Rasheed. Ik merkte dat hij kwaad was op mij. Hij wou het niet toegeven, maar de manier waarop hij keek naar mij, de manier waarop hij praatte, het was echt overduidelijk. Telkens als ik moest koken voor hem, was ik doodsbang. "Zou hij het lekker vinden?", "Niet te hard of te zacht gekookt?" Dacht ik altijd. Toen ik rijstballetjes had gemaakt, spuwde hij na twee keer kauwen alles uit. Ik had het wéér niet lang genoeg gekookt zei hij. Hij stormde naar buiten. Enkele minuten later kwam hij weer binnen. "Stop ze in je mond!" riep hij. In zijn hand lagen allemaal kleine steentjes.Zijn hand pakte mijn kaak. Ik kauwde. "Mooi",zei hij, "Nu weet je hoe het voelt om jouw eten te moeten eten". En hij was weg. Het enige wat ik nog kon uitspuwen was steentjes, bloed en een paar stukjes van twee gebroken kiezen.